วันนี้กลับจากพาเด็ก ๆนั่งรถไปซื้อดอกไม้มาบูชาพระที่ร้านเจ้าประจำข้างๆที่ทำงาน เลยจอดรถหน้าร้านให้พี่นีโอไปซื้อให้ พี่นีโอก็ลงไปแล้ว น้องมิเชลขออนุญาติลงไปดู สักพักน้องมิเชลก็กลับมานั่งรอในรถอย่างซึมๆ ถามก็ไม่ตอบ ซื้อเสร็จพี่นีโอเดินกลับมาหน้าตาเคร่งเครียด พอขึ้นรถก็พูดกับน้องว่า "มิเชล ทีหลังไม่ต้องลงไปนะ มิเชลยังเด็กต้องรออยู่ในรถ พี่นีโอโตแล้วจึงลงไปได้"น้องมิเชลก็บอกว่า "มิเชลจะไปช่วยพี่นีโอ" พี่นีโอบอก "ไม่ต้องก็ได้พี่นีโอทำเองได้ มิเชลต้องอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี้ในรถ" มิเชลตอบงอนๆ "ก้อได้" ฟังเด็กๆคุยกันแล้วก็หายเหนื่อยไปเลยละ...ขอบใจนะ พี่นีโอ พี่ชายที่แสนดี

วันนี้เริ่มปีใหม่ หม่ามี้เลยได้โอกาสมาUpdate  เรื่องราวของเด็กๆ ในช่วง 2ปีที่ผ่านมาที่ยุ่งๆ จนไม่ได้บันทึกลงใน blog เลย  เรื่องของเรื่องคือหม่ามี้อยากบันทึกเรื่องราว ความทรงจำ ประสพการณ์ต่างๆของเด็กๆ3 พี่น้องไว้ เพื่อเป็นที่ระลึกเมื่อลูกโตขึ้น จึงขอร้องแกมบังคับให้แดดดี้ทำขึ้นมา (ซึ่งแดดดี้ก็เจียดเวลามาทำให้จนสำเร็จ) ขอขอบคุณแดดดี้มากๆ นะคะ
ตอนนี้พีพีทอยู่ ป.4 แล้ว  เป็นพี่ที่เก่งและเป็น idol ในสายตาน้องๆ 2 คนเสมอ
น้องนีโอ อยู่ ป.2 ยังเป็นพี่คนรองที่ใจกว้างเหมือนมหาสมุทรเหมือนเดิม แม้บางครั้งจะงอนมากไปสักหน่อย
น้องมิเชล น้องเล็กของพี่ๆ ยังคงน่ารัก เชื่อฟังพี่ทุกอย่าง ทำเพื่อพี่ๆ ได้เสมอ
เมื่อคืน น้อง 2คนหลับไปแล้ว แดดดี้ หม่ามี้ และพี่พีทได้สวดมนต์ข้ามปีกัน ก็ขอให้ลูก ๆทั้ง3 คนมีความสุข เติบโตเป็นคนดี และประสพความสำเร็จในชีวิต
สิ่งที่หม่ามี้และแดดดี้หวังจากลูกมากที่สุดคือ ขอให้ 3 คนพี่น้องรักกันมากๆ และช่วยเหลือกันไม่ทอดทิ้งกัน